Het is warm in Berlijn, dertig graden. De zon laat zich niet meer zien, onweer hangt in de grijze lucht. Op de trappen hoor ik gestommel, gepuf en gehijg van de verhuizers, die nu al een paar uur bezig zijn om onze huisraad de vele trapjes en doorgangen op te werken. Met ruim zestig verhuisdozen en de nodige meubels is dat geen makkie. Ik kijk om me heen in ons nieuwe appartement. Niet groot, wel lekker hoog. Een fijn huisje voor twee mensen die vooral veel buiten zullen leven en aan het werk zijn. Ik plof neer op de keukenstoel die verdwaald in de woonkamer staat, snuif de geur van de nieuwe houten vloer in de keuken op en adem langzaam weer uit.
Hallo Berlijn, hier zijn we dan.
Deze blog werd eerder gepubliceerd op een ander blog in juli 2013 – Als je mij vraagt: ‘Emigreren, hoe is dat nou?’, moet ik je het antwoord vooralsnog schuldig blijven. Ik heb namelijk geen idee. Het is bijna twee weken geleden dat we in Berlijn zijn komen wonen en inmiddels hebben we het gewone leven weer opgepakt. Ons huis is ingericht, alles heeft een plekje gekregen, de katten zijn goed en wel overgekomen vanuit Nederland, Kees is weer aan het werk gegaan en ik ben aan het solliciteren geslagen. We hebben ons keurig op de woning ingeschreven bij het ‘Bezirksamt’, verzekeringen, stroom en alle andere dingen geregeld die je nu eenmaal voor elkaar moet boksen als je ergens komt te wonen. Als dit is wat je emigreren noemt, dan valt het me tot nu toe reuze mee!
‘Zijn jullie al een beetje gesetteld, kunnen jullie wennen?’ vragen jullie veel. Tja, een ander antwoord dan een volmondig ‘ja’ kan ik daar niet op geven. Ja, het wennen gaat goed. Ons Duits gaat met rasse schreden vooruit, we vermaken ons geweldig in onze nieuwe stad en voor zover mogelijk begint het leven in onze ‘Kiez’ (buurt) al gewoon te worden. We doen natuurlijk gewoon hele dagelijkse dingen. Boodschapjes, naar de Späti, hapje eten bij de Thai, naar de bouwmarkt en af en toe eens een langer tripje richting het centrum. Bij tripjes waarbij we even over moeten stappen op Alexanderplatz, overvalt het ons ineens weer even. ‘O ja! We wonen in Berlijn!’. En de grijns is dan niet van het gezicht te krijgen. Natuurlijk, we moeten vaak wat langer googelen om bepaalde zaken te vinden of helder te krijgen. Zo hebben we ons het hoofd gebroken over hoe een milieuterrein heet hier in Berlijn, we konden het maar niet vinden op Google. Gelukkig hebben we heel veel aan de hulp van vriendinnetje Marjolein en haar vriend, die elke keer weer geduldig uitleggen en vertellen waar we moeten zijn en hoe de zaken hier werken. Het bleek dus een ‘Recyclingshöfe’ maar staat overal aangeduid als BSR. Weten wij veel!
Wel merken we goed dat we buitenlanders zijn en blijven. Met regelmaat moeten we Berlijners vragen of ze alsjeblieft Duits tegen/met ons willen spreken, puur omdat we het moeten leren en elke conversatie buiten de deur een oefening is. Een vraag om informatie duurt wel wat langer dan het wellicht normaal zou duren, maar sinds we hier wonen hebben we niet één keertje terug hoeven vallen op Engels. Yay!
Een ding is ons hier wel opgevallen en dat is de grenzeloze nieuwsgierigheid van Berlijners/Duitsers. Niet alleen onze buren, maar ook winkeliers uit de buurt die ons nu wat vaker beginnen te zien, willen weten wie we zijn, wat we komen doen in de buurt en waarom we naar Berlijn zijn gekomen. Oprechte interesse, heel veel vragen en veel enthousiasme, waarna ze állemaal afsluiten met een ‘Herzlich Wilkommen’ en de wens dat we ons snel ‘wohl fühlen’. Erg lief! In de twee weken hier hebben we onze buren nu meer gezien en gesproken dan in drie jaar Rotterdam en een halfjaar Arnhem! Dat is wat wennen is, maar geeft een heel fijn en vertrouwd gevoel.
Nee, over het begrip ‘emigreren’ kunnen we nog niet zoveel vertellen. Over een verhuizing over een afstand van 650 kilometer, binnen de Europese Unie, wel. Dat is in een notendop gewoonweg gaaf, geweldig leuk, vermoeiend en alles tegelijk. Natuurlijk, we hebben 2000 kilometer gereden binnen zeven dagen, heel veel geklust, geschilderd, gesjouwd en uitgepakt, maar hey! We wonen in Berlijn, zijn blij met de keuzes zoals we die hebben gemaakt en zijn elke dag een beetje minder moe. Yes!
