Drie jaar in Berlijn – Van vlinders en de Fernsehturm

1095 Dagen. Ook wel bekend als 36 maanden. Of drie jaar. Zolang wonen we in Berlijn. Het is nog geen tien jaar, maar ook niet meer alsof we net komen kijken. Zo’n tussenperiode. Waarin je gewoon je leven leeft, zonder grote en meeslepende bijzonderheden. Toch vind ik het een hele poos, die drie jaar in Berlijn. Ik herinner me dat ik voor het eerst alleen in Berlijn kwam, en me realiseerde dat ik verliefd was. Wat een stad. Wat een metropool. Wat een stad van mogelijkheden. Dat is alweer bijna tien jaar geleden. Dichterbij is de herinnering dat we zomaar ineens een huis in Berlijn hadden. Dat we onze huur en baan opzegden, afscheid namen van vrienden en familie, onze spullen pakten en zes weken later in Duitsland woonden. We hebben nooit meer omgekeken. En nog elke dag ben ik blij dat dat toen mogelijk was en dat we bovendien de ballen hadden om het gewoon te doen. Maar die verliefdheid op Berlijn… is die er nog?

Elke 1e juli is voor ons sinds onze verhuizing een speciale datum geworden. Een dag waarop we elke keer weer even in onze arm knijpen hoe blij we zijn dat we in Berlijn wonen, hoe fijn we het hebben en hoe trots we zijn dat we het gewoon hebben geflikt. We gaan samen uit eten, maken er een leuke dag van in onze stad en genieten. Het is ons jubileum, een feestdag. Vorig jaar schreef ik dat onze eerste twee jaren écht niet makkelijk waren geweest. Hoe anders was het in ons afgelopen – derde -jaar. We hebben kei- en keihard gewerkt om te zorgen voor meer financiële zekerheid en dat is ons gelukt. We konden eindelijk weer eens – voor het eerst in drie(!) jaar – op vakantie naar Italië, een fantastisch cadeau. Het overleven heeft in het afgelopen jaar plaats gemaakt voor leven en zelfs een heel klein beetje genieten. In de afgelopen 1095 dagen zijn we er in geslaagd om als nieuwbakken immigranten hier een prettig en degelijk leven op te bouwen, onze eigen centen te verdienen en de taal goed te leren. En daar zijn we beide onbeschrijflijk trots op.

De laatste maanden durf ik eindelijk wat vaker de fiets te pakken en dwars door Berlijn van A naar B te rijden. Ik kan nog steeds erg gestresst raken van al die mensen die raar en gevaarlijk doen op de weg, en zich te goed voelen om zich aan de verkeersregels houden. Maar stapje voor stapje gaat het steeds beter. Tijdens een van die fietsritjes reed ik over de Schönhauser Allee naar Mitte. In de verte doemde de Fernsehturm op, glinsterend en aanwezig. Ineens merkte ik iets. Een rare observatie. Ik merkte dat ik bij het zien van de Fernsehturm geen vlinders meer in m’n maag voelde. Bijna een ‘oh dat ding’-gevoel. Ik wist dat ik al een tijdje behoefte had aan meer reizen en stedentrips, even weg uit Berlijn. Maar dit gevoel was nieuw en kende ik nog niet. Wat was dat nou?

In 2007 werd ik straalbezopen verliefd op Berlijn, en mijn blijheid bij het zien van de Fernsehturm was altijd onbeschrijflijk. Daar was ie weer! YES! Ik ben er weer! De vlinders dansten door m’n buik, elke keer weer. En ook sinds we hier woonden was dat niet anders. Altijd als ik het ding zag, realiseerde ik me “Berlijn! Ik woon in Berlijn!” Maar nu was het weg.

Het zette me aan het denken. Nam ik mijn relatie met Berlijn op de koop toe? Was het gewoon makkelijk en goedkoop om hier te wonen, maar verder niets bijzonders? Was ik teveel gewend geraakt aan de mooie huizen, de heerlijk groene Allee’s, de felgele U-bahn treinen en de flonkerende Spree? Was het allemaal te gewoontjes geworden? Nee, ik wist zeker van niet, Berlijn was nog altijd oprecht speciaal voor me. Maar waar waren die vlinders dan? En toen viel het kwartje: Ik ben niet meer verliefd.

Ik heb Berlijn over de afgelopen drie jaar enorm goed leren kennen en daarmee niet alleen de leuke kanten, maar ook de minder leuke kanten. De vreselijke armoede in sommige wijken die gewone toeristen niet zien. De daklozen en verslaafden, die je dagelijks hun straatkrant ziet verkopen, of stinkend in een portiek liggen te wachten op hun volgende shot. Het opkomende racisme tegen alles wat anders is en de toegenomen afzettingen op publieke plaatsen zoals Alexanderplatz. Afzettingen voor verlaten koffers of rugzakken en zelfs snelkookpannen, een fenomeen dat sinds ‘Parijs’ alleen maar erger is geworden. Ik heb met een pen in de hand en daarna met een kaars bij de Brandenburger Tor gestaan. We hebben meer vlaggen op de Brandenburger Tor geprojecteerd gezien in het afgelopen jaar, dan in de twee of misschien zelfs vijf jaar daarvoor. Berlijn is iets van haar onbezorgdheid kwijt, ondanks het feit dat de ellende nog steeds relatief ver weg is. Fingers crossed.

Dus inmiddels ken ik Berlijn. In al haar facetten. Mooi, bijzonder en oh zo groen. Lelijk, soms zelfs ronduit saai en altijd dat eeuwige West-Berlijnse beton in Wedding en Reinickendorf. Maar dat maakt mijn gevoel voor de stad niet minder, alleen realistischer. En ook is mijn gevoel oprechter. Mijn verliefdheid voor de stad is veranderd in iets groters, iets mooiers en vooral iets blijvends: houden van. Ik hou oprecht van Berlijn. Ik hou van de stad die haar ware gezicht niet schuwt en waar ik, ondanks al haar verschillende kanten en mankementen, nog steeds zo verdomde graag woon.

Dus ging ik samen met Kees in het afgelopen jaar naar Italië, mijn favoriete land van heel Europa. En we gingen naar London, nog toen het nog relatief rustig was. En aan het eind van de zomer vlieg ik samen met mijn lief (als echte Reserveduitsers) voor een paar dagen naar Mallorca. Op naar zon, zee, strand en nieuwe avonturen. Want ik weet, ik kom altijd weer terug naar Berlijn. Als ik de Fernsehturm weer zie, weet ik: ik ben weer thuis.

Alles Liebe! x
Emma

Eerder schreef ik een aantal persoonlijke verhalen over Berlijn:
Leven in een Kiez – Juli 2013
Aan het werk – Oktober 2013
7 Berlijnse dingen die me gelukkig maken – April 2015
Twee jaar in Berlijn – een terugblik – Juli 2015
Ode aan de Eberswalder Strasse – September 2015
Hoera, duizend dagen in Berlijn! – Maart 2016

p.s: Misschien heb je gemerkt dat het hier de laatste tijd érg rustig was. Dat klopt, ik heb een korte blogpauze gehouden, waarbij ik vooral tijd heb genomen om hard aan de achterkant van mijn blog te werken. Omdat daar heel erg veel werk ligt en dat voorlopig nog niet klaar is, verschijnt er gedurende de zomer één blog per week, op vrijdag. Maar, niet getreurd, daarnaast komen er een hoop nieuwe dingen aan, dus het tekort wordt ruim aangevuld! En vanaf September, ben ik er gewoon weer twee keer per week! En wil je zeker zijn dat je niets mist? Dan kun je mijn blogs ook in je email ontvangen!