Maart roert z’n staart toch? Oh en wat een roerige maand was het! Ik ontdekte hele nieuwe delen van Berlijn met de camera, zocht een baan, vond er snel eentje én startte ook vrijwel direct. Ook wandelde ik de laatste paar wekelijkse digitours, genoot ik van mooi lenteweer en de eerste bloesem. En er was een filmset! Wat een maand zeg! Kijk je mee terug? Welkom bij een nieuwe editie van Berlijn in Plaatjes!
Hallo Steglitz! De digitour gaat hier plaatsvinden en dus is het tijd om de wijk Steglitz van te voren te verkennen. Dat is altijd een hoop werk, maar wel leuk! Ik ken een aantal delen van Steglitz al best aardig (vooral waar de winkels zijn) maar ook een hoop stukken nog niet. Veel te ontdekken dus! Ik heb Silvie gevraagd om mee te gaan, en we spreken af bij de Walter Schreiber Platz.
Hé Bierpinsel! Dit gekke restaurant staat al heel lang leeg en een nieuw project is vanwege corona niet van de grond gekomen. Ik ben benieuwd hoe lang het nog duurt voor hier weer wat gaat gebeuren!
Bovenaan de Schlossstrasse schijnt het zonnetje op het prachtige (voormalige) Rathaus Friedenau.
In een zijstraatje van de Schloss-straße maken we een stop bij Fendricks, een súpertof koffiezaakje dat zich door de lockdown heen probeert te worstelen. In normale tijden bieden ze ook ontbijt en lunch aan, dus hier kom ik in de toekomst zeker nog eens terug!
Fendricks
Muthesiusstraße 1, Steglitz
Samen wandelen we door naar het Ruth Andres Friedrich-Park. Het park is vernoemd naar de schrijfster van het prachtige dagboek ‘Der Schattenmann’, wat ik net in één ruk heb uitgelezen. Samen met haar partner en een paar goede vrienden was ze in de Nazi-tijd en Tweede Wereldoorlog organisator van de verzetsgroep ‘Onkel Emil’, die zich inzette voor Joodse en communistische onderduikers in Berlijn. Als vrijwel enige verzetsgroep in Berlijn konden ze de gehele oorlog door de nazi’s onontdekt te werk gaan. Het dagboek van Andreas-Friedrich loopt van 1938 tot 1948 en geeft een bijzonder beeeld van de oorlogsjaren en moeizame wederopbouw daarna. Een goed moment om het parkje eens op te zoeken en de zwerfkei te bekijken die als eerbetoon aan haar is gemaakt.
Het is een prachtige kleine groene oase in Steglitz, aan het randje van Dahlem. Vanaf de verhoging kijk je uit over de Botanische Garten en de rest van de wijk. Heerlijk!
Wij gaan op een bankje zitten om de lekkere dingen van Fendricks te verorberen. We delen een plak overheerlijke citroencake en bananenbrood, en ik geniet van m’n meegebrachte thee. We blijven ruim een uur zitten en als we weer verder gaan, schijnt de zon behoorlijk!
Bleiben Sie Zuversichtlich! Heb vertrouwen!
Op de plek waar ooit de dorpskerk van Steglitz stond, is naast de nieuwe kerk een kleine begraafplaats voor burgers die tijdens de Slag om Berlijn in Steglitz om het leven kwamen. Klein eenvoudige graven, bedekt onder een groot paars krokussentapijt. Prachtig om te zien.
Via het Hermann-Ehlers-plein, wandelen we naar de zuidkant van Steglitz. Op het plein is de wekelijkse markt gaande, hoewel in sterk uitgeklede vorm.
Ook staat er een groot stalen/verchroomd monument ter nagedachtenis aan de Joodse inwoners van Steglitz die in de Holocaust om het leven kwamen. Van meer dan 2000 mensen staan de namen en toenmalige woonadressen op het monument vermeld.
Aan de andere kant van de snelweg komen we in de Albrechtstraße, een prachtige straat vol oude huizen. Het is zo ineens nóg beter voor te stellen hoe Steglitz eruit zag voor de oorlog. Wat een prachtige wijk!
Lekker Steglitzern! Humor van de BSR :-)
Doorkijkje vanuit een hofje bij een antieke boekenwinkel naar de Albrechtstrasse.
Als we dan toch bezig zijn, bezoeken we ook het voormalige woonhuis van Ruth Andreas-Friedrich. Hier woonde ze van 1938 tot 1948, het jaar dat ze Berlijn voorgoed verruilde voor München. Haar partner Leo Borchard kwam in augustus 1945 door een vergissing om het leven aan de pas-geinstalleerde sectorgrens en ligt op de begraafplaats tegenover het pand begraven.
Het boek van Ruth Andreas Friedrich is ook in het Nederlands vertaald en heet ‘Ik woonde in Berlijn’. Persoonlijk ben ik van mening dat iedereen met een interesse in de Tweede Wereldoorlog en/of Berlijn het boek eens gelezen moet hebben. Lees er hier meer over: boeken over Berlijn
De begraafplaats bij de Watertoren van Steglitz is overigens ook echt prachtig. Net zoals vele andere oude begraafplaatsen van Berlijn is het eigenlijk net een park.
De eerste eekhoorntjes zijn uit hun winterslaap ontwaakt en dartelen heerlijk rond in het gras. Lente!
Het is een bijzondere dag vandaag, want na máánden mogen de kappers weer open! Overal staan lange rijen voor de Friseursalons.
Genoeg Steglitz voor nu, zo groot is het nu ook weer niet. We zijn een bus in gestapt die ons naar Lichterfelde brengt, waar we de schattige dorpskerk op de foto zetten. Er schijnen nog tientallen van dit soort oude kerkjes in Berlijn te zijn, en ik heb me meteen voorgenomen om ze allemaal eens te bezoeken!
Hier kwamen we voor, het gedrocht der gedrochten, brutaler gaat niet: de Mäusebunker. In dit gruwelijk lelijke pand werden vroeger dierproeven van de universiteit uitgevoerd, tegenwoordig staat het leeg. Het zou gesloopt worden, maar een groep liefhebbers van het Brutalisme probeert dat tegen te houden.
Busje terug, hoi Rathaus Steglitz!
En dan zit de dag er al weer op! Een hele dag doorgebracht in Steglitz en Lichterfelde, heerlijk! Ik kom thuis met een prima idee wat ik tijdens de digitour wil laten zien en ben blij dat ik zoveel mooie nieuwe dingen heb ontdekt. Ik haal bij de supermarkt achter Warschauer Strasse nog wat boodschappen, maar laat ze eenmaal op de brug accuut vallen om m’n camera te grijpen. Dat licht! smelt Ik ben zachtgezegd geen fan van de hoogbouw die hier bij Warschi uit de grond wordt gestampt, maar wat de zon ermee doet is dan wel weer fijn!
Oeh! Blauwe luchten, een oranje envelop en de Nederlandse ambassade! Lang heb ik getwijfeld, gewikt, gewogen. Maar ik ben eruit en breng mijn ingevuld stembiljet naar de ambassade. Zij sturen hem op naar Den Haag per diplomatieke post, dus dan weet je zeker dat ‘ie daadwerkelijk goed aankomt. Momentje wel toch hoor, ook al geef je de enveloppen af aan een beveiliger.
De digitour door Steglitz verloopt uitstekend en aansluitend is het met de bus maar een klein stukje naar het mooie Tempelhof, waar ik eindelijk eens de Tempelhofer Hafen bezoek. Wat een mooi stukje Berlijn! Zo zie je maar, de stad heeft ook buiten de ring nog zóveel te bieden! Hier kom ik zeker eens terug straks tijdens de zomer!
Echt hoor, eerst die Mäusebunker en dan dit pand… allemaal voormalig West-Berlijn he! Wie roept dat oost-Berlijn lelijk is, is af.
Corona-wappies heb je ook in Berlijn. Hoe meer uitroeptekens, hoe beter kennelijk. Koekkoek!
Aaah, Tempelhof! Ik ben wel een beetje verliefd hoor! Zouden ze ergens een huisje met tuin beschikbaar hebben?
Kijk eens aan, nog een dorpskerk! En een oude ook nog. Voor dit exemplaar was er al rond 1200 een kerkje gebouwd, en deze is gebouwd tussen 1266 en 1300. Bijzonder, want het is een van de oudste bouwwerken uit de regio! Gesticht werd deze dorpskerk (de grootste van alle dorpskerken in Berlijn) door een lid van de orde van Tempeliers, waar ook de wijk naar is vernoemd.
Op de begraafplaats is een gedenksteen voor de Berlijnse en Brandenburgse slachtoffers van de Tsunami in Zuid-Oost Azie in 2004 te vinden. Een steen die nog regelmatig bezocht wordt, blijkt wel uit de bloemen.
Je voelt hier aan alles dat het een héél oeroud stukje Berlijn is, en ik ben echt onder de indruk. Dezelfde sfeer hangt er ook in Steglitz en Lichterfelde. Dat ik in korte tijd al twee dorpskerkjes zou bezoeken had ik niet gedacht! Jammer dat het niet mogelijk is om er binnen te kijken, maar ik kom terug!
Eenmaal thuis spot ik deze twee muzikale gasten als ik uit de U-bahn kom. Het is de eerste keer in máánden dat ik weer live muziek hoor en ik heb er toch een beetje pipi van in de ogen hoor!
Oh doei mooi warm lenteweer!
Heuj, wat een regenboog zeg!
Hier was ik al even niet meer geweest! Om de slopende covid-onzekerheid tegen te gaan, heb ik in februari een drastisch besluit genomen; ik stop met de wekelijkse digitours als inkomensbron en ga werk zoeken. Ik trek het niet langer om me maandelijks zorgen te moeten maken om de omzet, én mis het contact met anderen. Dus op zoek naar werk! Tegen de tijd dat ik hier bij Olympiastadion aankom heb ik al een proefdag elders gedraaid, maar hier zit toch de werkgever waar ik ’t liefste aan de slag zou gaan. Gelukkig is het een goed gesprek!
Camera mee, want op Westkreuz stap ik uit. Tijd om weer een bizarre Berlijn-locatie van mijn fotolijstje te strepen! Zie je het doorkijkje naar boven op de foto?
Vanaf Westkreuz loop je via deze oranje tunnel naar het oude ICC (International Congress Center) complex bij de Messedamm.
Een geweldig groot complex, dat werd gebouwd als West-Berlijns antwoord op het Palast der Republik in het oosten. Het deed jarenlang dienst als congres- en evenementencentrum, tot ze het wilden verbouwen, het vol asbest bleek te zitten en daarop werd gesloten. Hmmm. Waar hebben we dat eerder gehoord?
Gelukkig zijn ze zodanig snugger dat het ICC nu een beschermd monument is en niet zomaar afgebroken mag worden, zoals met het Palast der Republik gebeurde onder het mom van asbest. Naar verwachting komt de Berlijnse Senaat na de corona-crisis met een plan om het ICC te renoveren, maar het zou me toch niet verbazen als het pand de bezuinigingsstorm die ongetwijfeld op ons afkomt niet overleeft.
Onder de Messedamm ligt een groote passage voor bezoekers van de Messe die naar de U-bahn of de S-bahn willen. Een donkere tunnel, die gretig door jonge skaters wordt gebruikt. Niet de meest gezellige hoek van Berlijn wél bekend uit tálloze films!
Onder andere Jason Bourne, The Hunger Games, The Avengers Civil War en nog hele hoop andere films hebben scenes die hier gedraaid zijn. Onder de passage loopt zelfs nog een lange parkeergarage die ook gebruikt is in die films, maar die is helaas niet toegankelijk voor het publiek.
Eenmaal uitgefotografeerd is het alweer behoorlijk donker en is het licht op de Funkturm aangegaan. Ik heb geen statief bij me, dus moet het maar uit de hand.
Je kunt niet met goed fatsoen zeggen dat het móói is, maar ik vind het ICC toch wel een onwijs vette locatie om te fotograferen!
Wat hoop ik toch van harte dat ik hier in de toekomst ooit nog eens binnen kan kijken om te fotograferen.
Lange belichting bij schemer, I’m lovin’ it!
En terug naar Westkreuz.
Meer oranje tegeltjes! Maar dan een andere week, een andere wijk, en een ander station! Ik mag weer huiswerk voor de digitours doen, en beland zo in Wedding. Geinspireerd door de enthousiaste verhalen van Manon, kom ik aan in de Sprengelkiez. Een leuke schattige wijk voor een digitour.
I have this thing met späti’s!
Ok én met toffe mooie vloertegeltjes. Zouden deze écht zo oud zijn als het pand zelf (1902), of zouden deze later opnieuw zijn ingelegd?
Ja, de Sprengelkiez is tof!
Mooi weer ook vandaag, al is ’t gruwelijk koud en regent het de hele tijd in kleine beetjes. Maart roert z’n staart!
Stay home! No! Doch! (Blijf thuis! Nee! Jawel!)
(Iron) Maden! Een van de 12 toffe en bijzondere automaten die Berlijn rijk is; hier koop je buiten openingstijden van de hengelwinkel je verse maden voor tijdens het vissen. Ieder zo zijn hobby haha!
En we spotten weer een café Achteck! Net als vorige maand weer een origineel, in prachtige staat. Het schijnt er dat moderne damestoiletten te vinden zijn, maar toch ben ik nog nooit zo’n toilet ingelopen. Moet ik toch eens proberen. Misschien als Kees mee is. Kan ik hem op verkenning vooruit sturen.
Sfeervolle Nordufer. Wat zal het hier een feestje zijn als de terrassen weer geopend zijn en de zon schijnt!
Ik haal voor amper 3 euro een overheerlijke baguette bij de Baguetterie in de Torfstrasse. Wat een leuk adresje! Zo merk je ineens toch dat Wedding vroeger bij de Franse sector hoorde.
Het regent en ik ben koud, maar ik heb geen trek in drie keer overstappen, dus wandel ik nog een stukje verder naar de juiste U-bahnlijn. Ik spot onderweg een herdenkingsplaatje aan het West-Berlijnse Aufbauprogramm van 1950. Ik sta er gewoon van te kijken hoezeer ze lijken op de vergelijkbare plaatjes uit het oosten. Maar ja, voor de deling probeerden ze daadwerkelijk bepaalde zaken nog gelijk te trekken. Dit is een mooi voorbeeld.
Vrolijk pasen! Oh nee, da’s volgende maand.
Hier zijn ze wel al helemaal in de stemming. Is meteen het enige dat de troosteloze Brusseler Kiez een beetje opkalefatert, wat een tristesse!
Goeie späti wel!
En wauw! Kleurtjes! Wie op ’t idee gekomen was om dit pand zo uit te dossen, had een hoop lef!
Nou Wedding, ’t was gezellig he! Wel jammer van de regen.
Koffie in de kantine. Werken voor een baas, dat is lang geleden. Maar ik ben begonnen. Sinds half maart aan de slag voor een werkgever, in een tuincentrum in Berlijn. Niets gecompliceerds, wél heel erg leuk om t doen. Sommigen van jullie weten al dat ik heel erg veel van plantjes houd, dus ik sta daar helemaal goed! Maar ’t is wel wennen hoor, na zoveel jaar zelfstandigheid. Vooral braaf doen wat je opgedragen wordt en vooral niet teveel zelf nadenken of vragen stellen vind ik nog een tikje ingewikkeld. Vooralsnog is ’t plan dat ik hier blijf tot eind van de zomer, om zo de laatste maanden met covid-shit te overbruggen en dan weer te kunnen starten met rondleidingen. Duimen jullie dat het toerisme tegen die tijd weer een beetje op gang komt?
Ze hebben toffe mokken trouwens!
En prachtige leuke plantjes. Het is fijn om vroeg de werkdag te beginnen en zo te genieten van het prachtige ochtendlicht. Op de foto wildemanskruid (Kuhschelle), een mooi plantje dat ooit in Nederland in ’t wild te vinden was (maar nu helaas niet meer).
Alle dingen voor wattedoeninberlijn.nl gaan nu tussen de drukke werkdagen door. Ook dat is wennen, nadat ik jarenlang tijd en aandacht kon besteden aan de site (en alles daaromheen) wanneer ik wilde. Om mezelf een beetje een duidelijk doel te geven, ben ik op 1 maart begonnen met Patreon. Ieder nieuw lid van deze club met Berlijnfans, verwelkom ik met een persoonlijk kaartje. Lekker schrijven! Wel jammer dat ze bij het postkantoor alleen maar lelijke München-postzegels hadden! Dat past toch helemaal niet!
Wat ook bij werken – en dus weer klantencontact – hoort, is testen. Testen, testen, testen. Sinds kort is het voor alle inwoners van Berlijn mogelijk om je eens per week gratis en voor niets te laten sneltesten, dus dat doe ik braaf op maandag. Fijn, want zo weet ik zeker dat ik niemand onverhoopt aansteek terwijl ik coronabesmet (maar zonder symtomen) rondwandel. Met de negatieve testresultaten kun je overigens dezelfde dag nog allerlei dingen ondernemen, zoals winkelen of naar een museum. Ik weet nu al dat ik dat op m’n vrije maandagen ga proberen te combineren!
Weer een digitour zit erop! De een-na-laatste, Kreuzberger parken. Ik eindigde op de Kreuzberg, bovenop bij het Nationaldenkmal für die Befreiungskriege van Schinkel. En wat zit daar? Een slechtvalk! Jippie! Ik wilde er zó graag eentje in ’t echt zien, en ik spot hem plotseling, precies op een moment dat ik totaal niet met vogels kijken bezig was. Gelukkig had ik m’n camera bij me! (ik moet écht eens naar een goede telelens gaan kijken…)
De vogel is gevlogen, maar het monument staat er nog. Het is 18,8 meter hoog en het staat er sinds 1821, dus al 200 jaar! En die bevrijdingsoorlogen, waar het aan herinnert? Dat was de grote strijd van de Duitsers tegen Napoleon, een strijd die tussen 1813 en 1815 werd uitgevochten. Op het monument staan de data en locaties van de verscheidene veldslagen die de Pruissen leverden tegen de Fransen.
Ik wil lekker naar huis wandelen maar zie ineens een spion in de bosjes. Hoi!
We waren vast dikke vriendjes geworden als ik een paar walnoten of pinda’s bij me had gehad. Jammer!
Oeh! Nog een spionnetje, en wel een hele bijzondere. Ik kan weer een vogeltje van m’n spotlijstje strepen, want daar zie ik een goudhaantje! Het kleinste vogeltje van Europa. Aaaa, wat schattig! En dat allemaal in het mooie Viktoriapark midden in de stad mensen!
Waar zullen we eens heen gaan?
De bilbiotheken zijn ook weer geopend. Wel staan er lánge rijen.
Ineens klaart het op en breekt de zon door. Ik loop te puffen in m’n jas. Wat heerlijk! Lente!
Hé een kruik op pootjes! Gespot in de Alexandrinenstrasse, bij de König Galerie voor de deur. Ik vind hem leuk!
En kijk nou! Gezocht én gevonden; het middelpunt van Berlijn uit 1996! Inmiddels zal het wel niet meer helemaal kloppen, maar ’t idee is leuk. Het afzichtelijke hoekje waar ’t steentje ligt dan weer iets minder, maar middelpunt is middelpunt.
De Stahlschreiberstrasse is af. Een voormalig stuk Mauerstreifen is weer stad geworden en geasfalteerd, op de voormalig todesstreifen (rechterkant) staan nu flats met (dure) koopwoningen. Het grondgebied ging voor 16 miljoen euro naar de huidige eigenaar, die er de afgelopen twee jaar flink heeft verbouwd. Links staan de oude huizen die slechts een paar maanden vóór de mauerbau in 1961 waren gebouwd.
Flink doorgestapt en aangekomen bij het Märkisches Museum. Mooi namiddaglicht en blij met de gerestaureerde U-bahn-boog!
Op de Inselbrücke naar het Fischerinsel doen mensen waar ze zin in hebben. Zou ik ook wel weer eens willen, gewoon doen waar ik zin in heb, zonder over de gevolgen na te denken.
Maar dat kan niet, dus kijk ik lekker de andere kant op. Hoi Fernsehturm! Hoi ambassade!
Ik volg de Spree richting Jannowitzbrücke. Wat een weer! Het is verre van de snelste route naar huis, maar dat geeft niet, want ik ben op weg naar de Karl Marx Allee!
Op de Karl Marx Allee wordt namelijk druk gebouwd aan een wel heel bijzondere filmset…
De beroemde Oost-Berlijnse prachtboulevard wordt omgebouwd tot de Karl Marx Allee van 1931, voor de beroemde televisie-serie Babylon Berlin!
Er wordt nog druk getimmerd, gezaagd, geplakt, geschilderd en gedaan maar de eerste resultaten zijn al enorm veelbelovend!
De laatste paar dagen van maart zijn Hektisch met hoofdletter H. Wennen bij m’n nieuwe werk, ondertussen héél veel digitours. Eens per week de normale, maar daarnaast ook nog privétours. Het is een paar dagen flink tandvlees-lopen maar wél heel leuk! En zo kom ik ook nog eens ergens. Ik zit bijna een uur op een bankje bij de Gedenkstättte Berliner Mauer, bijkomen in alle rust.
Ik wandel een heel stuk naar huis, over de Sophien-begraafplaats die achter de Gedenkstätte ligt, en die deels geruimd werd door de Ossies om de muur te kunnen bouwen. Schandalig. Ik spendeer een tijdje met het zoeken naar het graf van James Hobrecht, de beroemde Berlijnse stadsplanner, maar dat graf is niet meer te vinden, hoogstwaarschijnlijk geruimd. Triest, want hij was ereburger van Berlijn. Gelukkig staat de scilla wel in bloei.
En krokusjes! Het blijft een prachtige begraafplaats. Veel oude grafstenen tussen minder oude stenen. Alles ligt door elkaar en het is een klein beetje een chaos. Mooi wel.
Otto en Minna. Wel sneu dat ze zo lang zonder hem moest.
Het begint weer te regenen, dus ik ga maar eens door. Ondertussen spot ik nog wel dit prachtige sierhekwerk.
En de zijkant van de begraafplaatskapel.
En nog een paar oude – helaas onleesbaar geworden – familiegraven tegen de muur aan. Ooit was er ruimtegebrek op deze begraafplaats, nu bijna niet meer voor te stellen. Maar goed, ooit woonden er ruim 5 miljoen mensen in Berlijn. Dat is nog eens wat anders dan de 3,7 nu!
Heuj, Invalidenstrasse.
Regen, hagel, zonneschijn. Maart roert z’n start. Aber richtig.
Ja, wat zei ik? Eenmaal terug in Friedrichshain, krijg ik dit net niet op m’n dak. Lekker dramatisch!
Hé! Een Brandenburger Tor! En wel vroeg op de ochtend. Want Kees en ik vonden het wel weer eens tijd om een uitgebreide ochtendwandeling door Berlijn te maken. Fijn!
Ja, goedgekeurd. Mooi! Jammer van die elektrische rotzooi.
Ook in Tiergarten bloeit de scilla langzaam maar zeker, over een tijdje is het één groot blauw tapijt!
Het is nog erg vroeg, afgelopen nacht is de klok een uur vooruitgezet. Er is bijna geen kip in ’t park, wel spotten we een uil, spechten en ander gevogelte.
Helaas zie ik de ijsvogel niet die ik hier vorig jaar zag, maar ik blijf het proberen. De reflectie in het water is wel prachtig!
Große Querallee, en einde van onze wandeling!
Ik mag nog één keer een rondleiding voorlopen, want ik stop met het geven van digitours. Het thema is lente in Berlijn, dus gaan we even een kijkje nemen bij Bornholmer Strasse of de bloesem al bloeit. Ondertussen maak ik nog een foto van Schönhauser Allee S-bahnhof.
S-bahnhof Bornholmer Strasse brandde in 2019 deels uit, maar is alweer een heel eind op weg terug naar de oude staat.
Nét geen bloesem! Wel een heel eind op weg. Het is al lichtroze!
Nou dan maar verder wandelen dan!
Bij de Schwedter Strasse zijn ook de eerste bloempjes zichtbaar!
Deze duif is het allemaal egal.
Ik eindig bij het Zeiss Planetarium, waar de bloesem al prachtig in bloei staat. Het is zover, Berlin Blossom is hier!
Jep! Prachtig om te zien!
Zoeffff! Ik stap bij Schönhauser Allee weer op, en ga richting huis.
Het is woensdag! De dag van de allerlaatste digitour is aangebroken. Ik spot nog 50cm corgi (drie corgi’s vormen anderhalve meter), en stap dan in de S-bahn naar Bornholmer Strasse vanwaar ik met de digitour start.
Na het einde van de digitour vloeien toch een paar tranen; wat een jaar was het! Een jaar lang digitale rondleidingen gegeven en dan plotseling is daar een einde aan gekomen. Ik neem ruim een uur de tijd om even bij te komen en ga dan nog een uurtje wandelen met de camera.
In slechts twee dagen tijd is de bloesem al een héél stuk verder!
Het mooie – en pas gerenoveerde – station Prenzlauer Allee is door een stel idioten beklad. Ik hou van street art, maar dit soort kladderij kan me echt gestolen worden. Blegh.
Niet alle bloesem is roze, ik kom ook een boom vol witte bloesem tegen! Prachtig!
Bientjes druk in de weer, blij met de warmte en nectar.
Kitti Kat Break in de Dunckerstrasse.
De Burgermeester kwam met het “geweldige” idee dat alle winkels open mogen, maar dat klanten alleen met een negatieve test van dezelfde dag de winkel in mogen. In Brandenburg, het bundesland dat om Berlijn heen ligt, gelden deze regels niet. Driemaal raden wat deze regeling dus bereikt.
Gelukkig is er leuke jazz-muziek die voor een beetje vrolijkheid zorgt. En wat is het warm! 22ºC!
De prachtige Eliaskirche in de Senefelder Strasse, straalt als nooit tevoren. Het gebouw uit 1910 is tegenwoordig geen actieve kerk meer, maar het kindermuseum Macht Mit.
Voor de deur staat een kleine ruilbibliotheek, waar opvallend leuke boeken in stonden!
Er tegenover staan ook de meest prachtige panden. De Helmholtzkiez is toch wel een van de mooiste stukjes Berlijn hoor!
Hoekje Senefelder Strasse en Danziger Strasse. Altijd omhoog kijken… had ik al eens gezegd toch? ;-)
Het is 31 maart, ik heb een hóóp gewandeld deze maand. Het was me de maand wel! Ik ben erg blij dat de lente begonnen is, en dat we vooruit kunnen kijken naar langer licht en warmere dagen. Komende maand ga ik ruim 40 uur per week werken, dus hopelijk lukt het me om nog een beetje buiten te komen, te fotograferen en te genieten van het mooie weer!
Jullie heel erg bedankt voor ’t lezen! Het was weer een lange editie van Berlijn in Plaatjes, maar dat vinden jullie vast niet erg. Tot de volgende editie volgende maand!
Liefs, Emma.
Hallo Emma,
In december ga ik naar berlijn. Omdat ik op zoek was naar boeken over Berlijn kwan ik jouw gave website met tips en prachtige foto’s tegen. Ik ga nog een heel goed lezen!