Berlijn in Plaatjes #13

Zo zeg, waar is Januari gebleven? De maand is werkelijk omgevlogen! Tijd om snel de foto’s erbij te pakken en terug te kijken op de eerste maand van het nieuwe jaar! Januari begon druk en hectisch, maar eindigde gelukkig wel weer leuk en gezellig, precies zoals ik het gewend ben. Hopelijk kan ik je in deze dertiende editie van Berlijn in Plaatjes, weer van wat leuke en nieuwe tips voorzien. Ik heb een paar toffe nieuwe locaties ontdekt en natuurlijk een paar golden oldie’s bezocht. Veel leesplezier!

Zo, dat was een knallend begin van januari! Ondanks het feit dat ik met oud en nieuw niet naar grote en drukke feesten ga, maar liever thuis blijf, hou ik wel degelijk van vuurwerk. Om naar te kijken trouwens, niet zelf af te steken. De vele kleuren en de mysterieuze sfeer door de kruitdampen zijn voor mij typisch voor oud en nieuw. Absoluut een groot nadeel, is de rotzooi op straat de volgende dag. Veel achtergelaten vuurwerk en her en der het nodige vandalisme. Tijdens onze uitgebreide nieuwjaarswandeling, komen we daar meer dan genoeg van tegen!

Overal kruit! Ik heb overigens echt NUL verstand van vuurwerk verder, maar ik had het idee dat er her en der best wel zwaar spul is afgestoken. Pankow is gelukkig verder een rustige woonwijk, toen we nog in Friedrichshain woonden, was het VEEL erger!

 Helaas zijn er altijd mensen die een doodgewone prullenbak niet met rust kunnen laten. Vreselijk vervelend!

 Duizendklappers zijn in Nederland heel erg veel te vinden maar ik moest er echt voor zoeken in Berlijn. Kennelijk toch minder populair dan siervuurwerk.

 Tijd voor een fris kleurtje in het nieuwe jaar!

In Pankow is één grote muur, die er regelmatig helemaal anders uit ziet, met dank aan de vele getalenteerde straatartiesten in de stad. Ook nu zijn er weer prachtige murals op gemaakt, door artiesten die ik nog helemaal niet kende. Het is een samenwerking van artiesten en de muur is ‘Rocket economy – Refugees welcome wall’ genoemd. Het is een ode aan alle gevluchte kinderen, die door de oorlog en hun vlucht een deel van hun jeugd moesten inleveren. Het meisje is getekend door Ala Niz, de pop waar ze mee speelt door Caro Pepe. Het paard ernaast is door Sokar Uno, bekend om de bronzen kleur in zijn werk. Een gaaf project!

Detail: werk van Caro Pepe.

 Tof werk van de Berlijnse artieste Hannah Hölig, ook bekend onder haar nickname AgeAge.

Uiteraard zijn ook de kleine Pankower bedrijfjes potdicht op nieuwjaarsdag.

Moet ook wel, want volgens mij ligt iedereen nog in z’n nest! Het was een goed feestje voor de deur zo te zien.

Oftewel: een knallend begin.

 Gedurende de he;e decembermaand, was het lente-achtig weer in Berlijn. Leuk, maar niet zo goed voor de plantjes. En zeker niet als er een sneeuwbui op komst is!

Voor ons zit ook de kerstvakantie er bijna weer op. Het was zo fijn om een flink paar dagen thuis te zijn en samen met de kittens te knuffelen! Zij konden er in ieder geval geen genoeg van krijgen.

 Ah, daar is de winter! Goedemorgen, -9 en een snijdende oosterwind. Hmmm!

Koud? Perfect museumweer dus! We besluiten om het Museum für Naturkunde te bezoeken, daar wordt sinds kort een gigantische T-rex tentoongesteld! We zijn overigens niet de enige die op dat lumineuze idee gekomen zijn, maar nog geen vijf minuten later zijn we binnen.

 Daar is ie dan. Wat een beest he? 65 miljoen jaar oud, zo’n 13 meter lang en hij heet Tristan.

 Tristan blijft nog zeker drie jaar in Berlijn te bewonderen en is daarmee de eerste inelkaar gezette en tentoongestelde TRex in Europa. Supercool! Overigens kun je alles over Tristan en het prachtige Naturkundemuseum lezen in de blog die ik over het Naturkundemusuem schreef.  We staan weer buiten en het is nog steeds héél erg koud! Inmiddels is het eind van de middag en zakt de temperatuur richting -12. Als je in Berlijn woont is een van de beste investeringen die je kunt doen, een héle goede winterjas. Ik heb een hele dikke (fake fur mensen!) fluffy jas aan, die perfect beschermt tegen de snijdende wind. Wat kan het in Berlijn toch retekoud worden! Op straat zag ik tientallen toeristen die zich nauwelijks hadden aangekleed voor de kou, en erbij liepen alsof ze +10 graden hadden verwacht. Altijd even de voorspellingen checken hoor!

 Enfin. We duiken Neta in voor een lekkere warme lunch. Ik bestel een overheerlijke salade met gemarineerde kip, zwarte bonen en guacamole. Zo onwijs lekker! Ze hebben er ook hele fijne burrito’s en nog veel meer lekkers.

Ben je nog niet bij Neta geweest? Zeker eens proberen, mag je niet missen!
Lees mijn blog: Neta – Mexican Street Food

 Wat is dat rare witte spul joh? Het zal toch niet? Jaaaa!!! Er ligt eindelijk sneeuw in Berlijn! Wat een genot, daar zat ik al sinds eind november op te wachten!

 Berlijn is zo mooi als er sneeuw ligt. Heel rustig en stil. Prachtig!

Ik trok er op uit met mijn camera en maakte meer dan 500 sneeuwfoto’s in twee weken tijd. Het resultaat kun je bekijken in mijn fotoblog: Sfeerimpressie – Winterse dagen in Berlijn.

Het levert naast prachtige plaatjes, ook heel veel file op. Duitsers gaan graag met de auto naar het werk als er sneeuw ligt, ze zijn allemaal van mening dat net sneeuw het OV niet werkt. Het was dan ook erg rustig in de S-bahn.

Ander ding: sneeuw is nat en koud aan je pootjes als je een verwende huiskat bent. Naja, en als je een doodgewoon mens bent met een grote voorliefde voor sneeuw, zoals ik, kun je er gewoon maar geen genoeg van krijgen. Er waren zelfs mensen die het écht heel erg raar vonden dat ik zo blij kan worden van sneeuw. Tja, liever sneeuw dan regen, toch?

En met de S-bahn? Niks aan de hand. Volgens mij moet er ruim 15 centimeter sneeuw vallen voor daar echt grote problemen ontstaan. Ik maak een tripje naar Charlottenburg, om de fototentoonstelling te bekijken die al maanden op mijn verlanglijstje stond.

Ik bezoek C/o Berlin, voor de fototentoonstelling ‘Retrospective’ van Anton Corbijn. Het hele gebouw hangt vol met zijn werk en het is voor mij een feest der herkenning. Zelfportretten, bekende artiesten, wereldberoemde foto’s: alles hangt er. Een genot, zeker als je van zwart-wit fotografie houdt.

In een specifieke fotoserie ‘a.somebody’, thuis in Nederland, fotografeerde Anton Corbijn alle artiesten die helaas al overleden zijn en hij dus nooit voor zijn camera heeft gehad. Hoe dan? Tja, door zichzelf als de overleden artiest te verkleden. Hierboven een zelfportret van Corbijn als Elvis. Na jaren en jaren van zwart-wit fotografie, werden het foto’s zowaar in kleur. Prachtig!

Ik leerde als kind het werk van Corbijn kennen door deze foto, afkomstig van het album ‘The Joshua Tree’ van U2. De LP stond bij ons thuis in de kast, werd zo af en toe gedraaid, en ik kan me nog goed herinneren hoe mooi ik vroeger al deze foto’s vond. De stijl was toen al zo herkenbaar en zo vielen me steeds vaker albumhoezen op en bleek de fotografie van Corbijn.

Een van mijn favoriete portretten van Corbijn: David Bowie.

Corbijn is enorm bekend geworden door de vele muzikanten en bands die hij fotografeerde. Naast Retrospective, was ook de tentoonstelling 1-2-3-4 in het gebouw te bekijken. Een grote verzameling met het mooiste werk van tientallen artiesten en bands. Een feestje!

Metallica is een van mijn meest favoriete bands en het is zo gaaf om te zien hoe Corbijn’s stijl in élke foto zo treffend terugkomt en de artiest of band toch volledig authentiek op de foto staat. Zo geweldig knap! Helaas is de tentoonstelling met ruim 600 foto’s uit de archieven van Corbijn, inmiddels weer voorbij. Toch is het absoluut de moeite waard om C/o Berlin te bezoeken, want er zijn altijd prachtige tentoonstellingen te zien.

C/o Berlin
Hardenbergstraße 22, Charlottenburg

Veel sneeuw, is veel sneeuwpret voor de Reichstag. Er stonden wel 10 sneeuwpoppen in het veld! Heerlijk!

Word ik toch zomaar getrakteerd op een prachtige zonsondergang op S-bahnhof Wedding!

Het mogen dan wel koude dagen zijn, het verzamelen van statiegeldflessen in Berlijn gaat door. Wil je je kleine steentje bijdragen? Gooi dan je statiegeldflessen niet in de prullenbak, maar zet ze ernaast op de grond, of leg ze erbij. De mensen die ze verzamelen zijn er blij mee en hoeven zo niet met hun hand in de prullenbak.

Zeldzaam mooi! <3

In een nieuwe aflevering van Tante Emma kookt Indisch: rendang! Met behulp van het fijne recept van Suzan van Smulpaapje.nl, en wat eigen persoonlijke tweaks, stond ik zowaar mijn hele eigen boemboe te maken voor echt Indisch stoofvlees. En helemaal niet moeilijk! Adoe, lekkerrrr!
Drie uur pruttelen, nachtje staan, en daarna nog eens drie uur pruttelen en de rendang is botermals, vol smaak en overheerlijk! Wat ben ik blij dat ik dit eens zelf heb gemaakt zeg, zalig! Beetje rijst en sajoer boontjes erbij en klaar ben je. Dankjewel voor het supergoeie recept Suzan!

De dagen daarna zijn vrij raar. Mijn vriend Kees krijgt een hele zware griep te pakken en ikzelf spendeer ook veel tijd op de bank en in bed, wegens een totaal gebrek aan slaap. Gelukkig zijn de katjes vlakbij ons en zijn ze heel erg lief. Alsof ze weten wat er aan de hand is.

Maandagochtend begint nog vervelender.

Ik heb lang getwijfeld of ik iets zou zeggen of schrijven over David Bowie. Het voelt soms zo overbodig om in de grote storm van internet-condoleances iets te zeggen over iemand die je bijzonder vond. Want dat vond ik van Bowie. Als kind vond ik hem doodeng, met zijn rare oog, magere gezicht en rare tanden. Maar zoals dat zo vaak gaat, veranderen zulke dingen als je ouder wordt. Zijn briljante stem, geniale personages, prachtige muziek en geweldige humor, maakten van hem een groot artiest. Ik denk dat iedereen pas op moment van zijn overlijden besefte, hoeveel hij eigenlijk voor de muziek betekend heeft.
Ik schrok behoorlijk van zijn dood, een paar dagen eerder stond ik nog de foto van Bowie door Anton Corbijn te bewonderen, me afvragend of hij ooit nog zou optreden. Bah. 69 is te jong en leverkanker een rotziekte.
Ik kon geen beter excuus bedenken om de muziek van Bowie de rest van de maand – spreekwoordelijk – grijs te draaien.

Een paar dagen later volgt nog meer vervelend nieuws en moet ik mijn zieke vriend alleen laten om halsoverkop naar mijn familie te reizen, omdat er een familielid in het ziekenhuis terecht is gekomen. Geen feestsituatie en bovendien kan ik leukere redenen bedenken om mijn familie op te zoeken. Wat een rare week zeg!

Overigens dacht ik altijd, dat het een van de grote nadelen van wonen in het buitenland is, dat is dat je niet in de buurt van je familie bent als er iets is. Normaal natuurlijk niet echt een groot probleem, maar ik vond het altijd een naar idee dat ik er niet snel genoeg of op tijd zou kunnen zijn als dat écht nodig is. Inmiddels ben ik enorm gerust gesteld. Een ticket boeken voor de trein was zo gedaan, en voor ik het wist zoefde ik met 243 kilometer per uur in de ICE dwars door Duitsland, richting mijn familie. Ik was er vijf uurtjes later. Een grote troost!

De daaropvolgende dagen kom ik meer in het ziekenhuis dan ik zou willen. Wat zijn dat toch een vreselijk lelijke en desolate gebouwen. En echt inspirerend ook niet.

In vier dagen maakte ik precies deze vier foto’s. Een unicum voor iemand die altijd en overal wel iets ziet om op de foto te zetten. Raar is dat, dat wanneer je zo bezig bent met iets anders, hoe onbelangrijk dan zelfs je grootste hobby ineens is.

Terug naar de positiviteit. Een bezoek aan Nederland is gelukkig ook goed voor iets wat ze in Berlijn gewoon níet hebben: een overheerlijke puntzak verse friet met mayo! Hmmmm!

Inmiddels gaat het met mijn familielid ook weer een heel stuk beter, en keerde ik na een paar dagen met een gerust hart weer terug naar huis. Om daar ook een redelijk opgeknapt vriendje aan te treffen. Opluchting!

Bij terugkomst in Berlijn lijkt de grauwe winter te zijn verruild voor zon en blauwe luchten. Fijn!

Vrijdag vis-dag! En wel bij Nest, het favoriete lunchtentje van Marjolein. Ik spreek met haar af om eindelijk eens te testen waarom ze nou zo lyrisch is van dit tentje. Maar zodra ik er binnenkom begrijp ik het meteen. Wat is dit een leuk cafe zeg! Supertof aangekleed, gezellig en veel groter dan ik dacht.

Het zit vol maar gelukkig vinden we nog een tafeltje in de hoek en krijgen we een heerlijke lunch voorgeschoteld: een boterzacht stuk kabeljauw met zalige verse ovenfrieten, een fijne remoulade en een salade erbij. Een genot en uitstekend voor de lunch! Aanradertje hoor!

Cafe Nest
Görlitzer Strasse 52, Kreuzberg
cafenest.de

Omdat het nog zulk heerlijk weer is, wandelen we nog even door de verse sneeuw in het Görlitzer Park. Kijk die knalblauwe lucht eens! Daarna stap ik in de U-bahn, richting Schöneberg.

Zodra het nieuws van Bowie’s overlijden bekend werd, veranderde de stoep voor zijn voormalige huis (Hauptstrasse 155 in Schöneberg, van 1977 tot 1979) in een altaar. Ook bijna twee weken na zijn overlijden is het er druk, worden er nieuwe bloemen neergelegd, kaarsen aangestoken en delen mensen verhalen.

Bowie woonde slechts korte tijd in Westberlijn, samen met Iggy Pop. Ze werkten samen aan muziek, gingen uit en genoten van hun anonimiteit in een stad die niet veel gaf om twee drugsverslaafde muzikanten. Bowie maakte in Berlijn drie albums, Low, het bekende Heroes en Lodger. Ze vormen samen de Berlijn-trilogie. In interviews haalde Bowie graag zijn tijd in Berlijn aan, het had kennelijk erg veel indruk gemaakt.

Dat Bowie ook veel indruk had gemaakt op zijn fans en de inwoners van Berlijn, was overduidelijk: Bowie was de afgelopen weken overal in de stad. Ook op het ijs van een meertje in Schöneberg, waar dit sneeuw-en ijs monument was gemaakt door een fan. Bijzonder.

Goed, meer verse sneeuw! Tijd voor een fijne sneeuwwandeling, want als we de voorspellingen mogen geloven, is dit het laatste beetje.

Mijn lief is ook weer helemaal opgeknapt, na twee weken zware griep en komt voor het eerst weer even buiten. We gaan op koffie-missie! Jippie!

Pankow is soms een beetje een dorp, iets dat me af en toe best wat irriteert. Maar de wijk heeft ook echt charmante kanten, zoals het Rathaus op de Breite Strasse.

Sneeuw op je trabi!

Onze koffiemissie is geslaagd! En wel bij Nothaft + Seidel, zo’n tentje waar ik al tientallen keren voorbij gekomen ben, maar nooit naar binnen gegaan. En we hebben geen spijt, wat een tof plekje! En heerlijke koffie!

Noem me een hipster, maar ik zou van een samengeraapte inrichting, houten tafels en retrolampen. Het heeft zoveel charme!
Overigens kun je ook heerlijk lunchen hier, en hebben ze allerlei lekkere taarten en cakes. Leuk tentje om je dag mee te beginnen!

Nothaft + Seidel
Schönhauser Allee 43A, Prenzlauer Berg

De weersvoorspelling van vandaag: 23 graden, zon en een licht briesje. Maar dan wel voor Kenga Sedie, in Ethiopie. Daar komt de koffie van Nothaft + Seidel vandaan. Tja. Dan geef ik je gratis nog het weerbericht voor Berlijn van die dag: +2ºC, grijs, motregen en overal smeltende sneeuw. Bleeeegh! Doe mij dan maar een zonnetje met dat lichte briesje in Afrika hoor!

Mooie nieuwe ‘paste up’ (opplak street art) van El Bocho. ‘In love to the city’. Ben ik ook, nog steeds <3

De BSR zet niet alleen toffe spreuken op de knaloranje prullenbakken, ook op de veegwagens staan de meest komische teksten. ‘Lilliputz’!

Ok. Iedereen die niet veel heeft met vleesconsumptie, kan het beste nu even een foto of vier door scrollen.

Want we gaan het hebben over ‘The Bird’. The Bird is misschien wel het bekendste hamburgerrestaurant van Berlijn en dat heeft niets te maken met subtiele smaken. Het is namelijk de meest onsubtiele, oer-Amerikaanse tent waar ik ooit ben geweest. The Bird serveert volgens velen de beste hamburgers van Berlijn en doet dat al jaren met veel passie. Tja, ik hou echt van een goede hamburger op z’n tijd, dus tijd om the Bird eens te bezoeken. Het is er meestal stampvol, maar aan de bar was gelukkig nog plek.

Nou, daar ga je dan. 250 gram puur Amerikaans rundvlees, vers door de gehaktmolen gehaald en tot burgers gevormd, medium-rare gebakken met bacon en cheddar, op een broodje. Daarbij grof gesneden garnering, zoveel saus als je wil en een gigantische stapel frieten. Er zit nog net geen briefje bij met ‘go knock yourself out’. Allemachtig, wat een ding!

Het eindoordeel? Lekker. Dat wil zeggen: de burger smaakt vers, is écht medium rare, sappig en heeft eigenlijk alles wat een burgergek maar kan wensen. Maar (je zag hem aankomen he?), 250 gram vlees is voor mij echt veel en veel te veel. Ik heb al meer dan genoeg aan de helft, daar kun je voor mij ook een prima burger van bakken en dan past er zowaar ook nog garnering op m’n broodje. En toen ik de burger eenmaal op had, zag ik als een berg tegen de frieten op. Zonde! Kennelijk is die enorme overload enorm Amerikaans, maar dat is niet echt aan mij besteed.

Dat gezegd hebbende, vind ik The Bird wel een van de meest epische burgertenten van Berlijn. De burgers zijn goed, vol van smaak en gewoon écht heel lekker. De tent draait op humor en je kunt er gezellig zitten. Ik raad je vooral aan om er gewoon heen te gaan en je eigen mening te vormen.

The Bird
Am Falkplatz 5, Prenzlauer Berg
Van te voren even reserveren, of haal een burger bij de Express, vlakbij Hackescher Markt: Kleine Präsidentenstr. 3, Mitte.

Er komt bezoek uit Nederland en zij brengen een kleine bestelling mee! In maart ga ik met Kees naar het WK Allround (schaatsen) hier in Berlijn en natuurlijk gaan we Sven Kramer aanmoedigen. Kees en ik zijn beide Fries, dus wij staan niet met een Nederlandse maar met de Friese vlag te zwaaien. Deze bijpassende muts kon ik daarom niet laten liggen. Ghehehe.

En als twee Friezen ver van huis, hebben we nu ook een heus Fries tegeltje voor op het toilet. Vertaald: ‘Waar op de wereld wij ook zijn, overal schijnt dezelfde zon’. Kitscherische nostalgie, heerlijk!

Over nostalgie gesproken! Met ons gezelschap uit Nederland bezoeken we de prachtige permanente tentoonstelling ‘Alltag in der DDR‘, in de Kulturbrauerei. Ook iets wat al eeuwen op mijn lijstje stond, maar waar ik maar niet aan toe kwam. Het is een prachtige tentoonstelling, er is veel te zien! Nieuwsgierig geworden? Hou dan nog even vol, binnenkort vertel ik hier op mijn blog nog veel meer over!

Het is niet alleen voor ons bezoek een leuk weekend, maar ook voor mij, want de een na de andere wens gaat van mijn bucketlist af. We gaan eten bij 3 Schwestern, een prachtig restaurant in een voormalig Diakonessenziekenhuis in Kreuzberg. Hier krijg je de good old Duitse keuken, maar dan wel op een erg goed en modern niveau.

De verwachtingen waren hooggespannen, maar werden ook helemaal waargemaakt! Wat een fijn restaurant! Misschien wel zo fijn, dat mijn favoriete plek voor schnitzel, Gaststätte Pratergarten, er misschien wel eens een geduchte concurrent bij heeft gekregen!

3 Schwestern
Mariannenplatz 2, Kreuzberg.
(Kunsthaus Bethanien inlopen, links achterin)

Het toetje bestond op verzoek van ons bezoek uit warme brownies, met Bessensorbet. Dat hadden ze niet bij 3 Schwestern, maar wel bij Sauerkraut in Prenzlauer Berg, dus we springen weer de U-bahn in en crossen de halve stad door voor het toetje. En ondanks de onvriendelijke bediening, is het toetje hemels en alle moeite waard!

Echt overal in Berlijn.

Mensen die me een beetje kennen, weten dat ik een enigzins aanwezige obsessie voor mooie auto’s heb. Ik ben al jaren verzot op mooie oude klassiekers, maar ook snelle auto’s kan ik waarderen. Niet alleen omdat rood een mooie kleur is, of vanwege de snelheid, maar om de bizarre techniek, de kracht uit een machine, design en…. nouja… Zo kan ik nog wel even doorgaan!
Reden genoeg om op een mooie zondag eindelijk de Classic Remise in Moabit te bezoeken.

Bovenstaande auto is overigens een LaFerrari, die had ik nog nooit gezien in ’t echt. Supergaaf!

De remise heet niet voor niets ‘Classics’, de oude tramremise staat vol met prachtige oldtimers. Van Amerikanen, tot de mooiste jaguars, Rolls Royce’s van 90 jaar oud en nog veel, veel meer. Deze geweldig leuke bus heeft zo’n toffe kleur, schattige koplampen en bovendien een oud Nederlands nummerbord. Is het een leukerd?

Over de remise is nog veel meer te vertellen en te laten zien, dus ook daar kun je een uitgebreide blog over verwachten. Stay tuned!

Na een ochtend auto’s kijken, is het tijd voor lunch! Ik heb zin in een typisch Koreaans gerecht, bibimbap. Het is een éénpansgerecht met veel groenten, rijst, saus en salade. Nadat ik al eerder bij YamYam mijn geluk beproefd had, komen we nu bij het minuscule en schattige tentje Gong gan terecht. Van de buitenkant zou je denken dat alles volgepropt staat met vintage spullen en eigenlijk is dat ook zo. Aan twee gigantische werkbanken met grote legobak (hoe cool!) en drie tafeltjes kun je plaats nemen voor slechts één gerecht: bibimbap.

In heel veel restaurants krijg je bibimbap uit een stenen schaal, die verwarmd is, zodat je eten warm blijft. Bij Gong Gan is dat niet het geval, het eten wordt geserveerd in een koude koperen schaal en niet alles is heet, dus is het dooreten geblazen!
De benadering van deze bibimbap is zo anders dan wat ik eerder heb gegeten, dat ik even moet wennen. Ik begrijp later van een paar Koraanse mensen dat dit gerecht hier veel authentieker geserveerd wordt, dan bij veel andere plekken! Gelukkig is het verder wel een lekker gerecht, dus de aanvankelijke verwarring, is het zo op.

Gong Gan
Schwedter Strasse 2, Prenzlauer Berg

Dankjewel voor het lezen van wéér een nieuwe editie van Berlijn in Plaatjes! Ik hoop dat je het leuk vond om te lezen en foto’s te bekijken, en dat je – net als ik – weer uitkijkt naar de volgende editie, begin volgende maand!

Liefs,
Emma