8 jaar Berlijn: een cirkel is rond

Het is warm in Berlijn. De wind die over de Karl Marx Allee waait, voelt bijna als een warme föhn. Ik strek mijn armen in de lucht om de wind even langs mijn oververhitte lijf te laten gaan. 35 ºC… Alter vater, wat een hitte. En het is nog niet eens augustus! De grasvelden aan de allee zijn al geel en uitgedroogd. De paden zijn stoffig, iedereen beweegt zich liever door de schaduw dan in de brandende zon.

Ik sla linksaf onze straat in. De Niederbarnimstraße is één van de meest leuke en sfeervolle straten van de hele Boxhagener Kiez. Ik kan me nog altijd goed herinneren aan de eerste keer dat ik vlak voor onze verhuizing naar Berlijn in 2013 door precies deze straat liep en er van droomde om hier te wonen. Het was toen precies zo’n zelfde zomer; ongelooflijk heet, gortdroog, donders gezellig, met overal volle terrassen. De quote uit Goodbye Lenin komt elk jaar weer in me op; ‘Es war Sommer und Berlin war die schönste Stadt auf Erde‘. Het is ook nu, acht jaar later, nog altijd waarheid. Berlijn is in de zomer op haar mooist, haar gezelligst en haar leukst. Nu houd ik persoonlijk van alle jaargetijden in de stad, maar de zomer blijft voor mij toch verbonden aan die prille eerste weken als verse Berlijners, acht jaar terug.

Verse Berlijners zijn we inmiddels niet meer, eerder gepokt en gemazelt. De stad heeft ons veel prachtigs laten zien, maar ons ook af en toe gigantisch op de donder gegeven. Je leert er gelukkig mee om te gaan en naarmate je langer in Berlijn woont wen je aan de Berliner Schnauze en de manier hoe werkgevers met je omgaan. Wonen in die ene superleuke straat doen we inmiddels alweer vierenhalf jaar, in Berlijn wonen we vandaag precies acht jaar. Wauw. Acht héle jaren. 2922 dagen. Het lijkt zó lang, acht jaar, maar eigenlijk is het voorbij gevlogen. Het voelt soms als een mensenleven, soms als slechts een hele leuke lange vakantie in een ver land. Wat hebben we ongelooflijk genoten. Ja, dat zeg ik in verleden tijd. Want voor ons is dit achtjarig Berlijn-jubilieum, het laatste in huidige vorm. Voortaan vieren we op 1  juli ‘de dag dat we naar Duitsland kwamen‘. Over een maand is het zover, en verruilen we het drukke Berlijn voor het rustige, landelijke Brandenburg.

Wie mij een beetje kent, weet hoe ik in de afgelopen jaren steeds meer van de natuur ben gaan houden. Hoe de tripjes buiten de stadsgrenzen me elke keer weer deed verwonderen hoe ongelooflijk móói Duitsland eigenlijk is. Hoe écht de natuur hier nog is. De mooie glooiende weides, de bijna oneindige bossen, wandelgebieden, moerrassen, heides. Hoe fijn het soms is dat het leven buiten een stad als Berlijn nét even een tikje langzamer gaat. Op mijn balkon is de afgelopen jaren een wilde mini-tuin ontstaan, maar ik kan niet wachten om écht de handen uit de mouwen te steken en eindelijk aan de tuin van m’n dromen te beginnen.

Waar ik ruim vijf jaar geleden als twintiger nog graag in de drukte en dichtbij toffe koffiezaakjes wilde wonen, verlang ik nu – als oud wijf, oh nee, dertiger – naar meer ruimte, frisse lucht, rust en natuur. Misschien iets dat corona me heeft geleerd, hoe ontzettend belangrijk dat is. En na niet eens al te lang zoeken, hebben we precies het perfecte plekje gevonden! Een huisje met een grote tuin, 20 kilometer ten oosten van Berlijn. Niet ver van het natuurgebied de Märkische Schweiz maar toch op slechts drie kwartier van Ostkreuz met de S-bahn (die bijna 24 uur per dag rijdt). De cultuur, drukte en gezelligheid van Berlijn kunnen we zo áltijd opzoeken, maar we nemen afscheid van de overdaad aan toeristen voor de voordeur, dronken vrijgezellengroepen, hopen afval, die klote-stepjes en toenemend stadslawaai.

Want ja, soms komt er een moment dat je liefde voor een stad en je woongenot gewoon niet meer met elkaar overeen komen. Ik ben héél blij dat we dat op tijd herkenden, ook om te voorkomen dat mijn liefde voor Berlijn wordt aangetast en ik naar München verhuis (haha, weten jullie nog?) voor de liefde voor Berlijn verdwijnt. Ik verheug me er zó op, dat ik Berlijn straks weer kan zien als niet-inwoner en kan met jullie kan delen in de magische aantrekkingskracht die de stad heeft.

Terug naar die ene hele warme dag, een paar dagen terug. Het was zo’n dag van een hoop dingen tegelijk doen. Nieuwe bril bij de opticien ophalen, pakketje halen hier, pakketje wegbrengen daar, boodschappen doen. Heel gewoon, het dagelijkse leven in de stad zoals dat de afgelopen acht jaar de normaalste gang van zaken was. Maar toch kijk ik, wetende dat we vertrekken en ‘auf’s land’ een soort nieuw leven beginnen, met een ander oog naar Berlijn. Al die kleine dingen die de afgelopen tijd zo begonnen te ergeren, vallen nu ineens veel meer in ’t niet. Natuurlijk; Berlijn is in acht jaar tijd gigantisch veranderd en (helaas) niet meer de alternatieve en relatief chille stad die ik in 2007 leerde kennen. Maar toch is Berlijn nog altijd een prachtige stad die me mateloos weet te fascineren én verrassen. Ik weet zeker dat dat gevoel écht niet zo snel zal verdwijnen!